Voor mijn lieve opa & oma en pake & beppe

Mijn opa die zijn woorden verliest
Mijn opa was altijd een man vol weetjes. Hij had veel kennis van verschillende onderwerpen en deelde die graag met ons. Maar dat ging steeds moeilijker. Hij kon niet meer op een woord komen, wist niet meer waar hij was in zijn verhaal en keek ons verward aan. Dit voelde niet goed. Eerst kwam de diagnose Milde Cognitieve stoornis en een paar maanden later volgde de diagnose vasculaire dementie. Handeling die vanzelfsprekend waren werden ineens ingewikkeld voor hem, zoals een boterham smeren of aankleden. Langzaam maar zeker heeft hij steeds meer hulp nodig. Ondanks alles blijft mijn opa diezelfde lieve man. Hij accepteert de hulp en geniet zichtbaar van muziek, samenzijn en een knuffel.

En mijn oma? ‘Ik dobber wel mee’ zegt ze, maar dat klinkt eenvoudiger dan het is. Haar leven staat helemaal in het teken van de zorg voor opa. De dementie sloop op kousenvoeten hun leven binnen, maar is nu constant aanwezig. Ze wonen samen en mijn oma durft hem niet langer dan een half uur alleen te laten. Met hulp van zorgverleners en familie proberen ze nog van zoveel mogelijk dingen te genieten en dat vind ik bijzonder mooi om te zien.

Mijn beppe met haar sterke wil
Mijn beppe (oma) was altijd heel vriendelijk en zorgzaam, maar had ook een sterke eigen wil. Zelfs toen ze dementie kreeg, bleef haar wilskracht duidelijk aanwezig. Ze wist precies wat ze wel en niet wilde en dat liet ze merken. Niet altijd makkelijk voor mijn pake, de rest van de familie en de zorgverleners in het verpleeghuis. Maar ook een geruststelling om te zien dat die mooie krachtige vrouw die ze altijd was, nog steeds in haar zat.

Toen mijn pake (opa) overleed veranderde er veel en kwam ze uiteindelijk op een gesloten afdeling van een verpleeghuis terecht. Met praten had ze geen moeite, over vroeger konden we nog leuke gesprekken voeren. Het zwaarste moment vond ik het afscheid na een bezoek, als ik haar weer alleen in haar kamer moest achterlaten. Dit vond beppe ook helemaal niet leuk en dan zei ze ‘kom je snel weer?’. Ik kan mij deze verdrietige momenten nog goed herinneren. Door haar vergeetachtigheid zou ze die avond al niet meer weten dat ik er was geweest. Toch weet ik dat mijn komst haar even gelukkig maakte. Haar ogen begonnen namelijk te stralen als ze mij weer zag. En daar deed ik het voor. In 2021 is ze overleden.

Op 26 september geeft de burgemeester van de gemeente Achtkarspelen het startschot 
Ik ga fietsen met mijn opa en oma en pake en beppe in gedachten, maar ook voor alle andere mensen met dementie en hun naasten. 1 op de 5 mensen krijgt deze ongelooflijk vreselijke ziekte, waar nog geen oplossing voor is. De burgemeester van de gemeente Achtkarspelen geeft op 26 het startschot voor mijn fietstocht naar Genève. In 10 dagen fiets ik naar het grootste Europese dementiecongres ‘Alzheimer Europe’ in Genève. Daar mag ik een presentatie geven over de 'Houd je brein gezond training' van Alzheimer Nederland. Samen met heel veel onderzoekers werken we bij Alzheimer Nederland aan een oplossing tegen dementie en een beter leven met dementie. Steun jij ook deze missie?