Rotterdam Marathon!
23-04-2024 | 20:14 Uur
Vorige week zondag was het zover, het slotstuk van mijn actie: de Rotterdam Marathon!
Na maanden trainen, de afgelopen twee emotionele weken waarin opa overleden is en de laatste week rust, de laatste dagen genoeg koolhydraten eten en met de eerste supporters die zaterdag al bij ons waren was ik er echt klaar voor.
Om 08:00 uur werden Aron en ik opgehaald door Pieter en Irene, onze vrienden die ook meededen en we vertrokken richting Rotterdam. Alle vier met gezonde wedstrijdspanning, we hadden er zin in, parkeren bij Rhoon en met de metro verder tot halte Stadhuisplein. Een laatste plasje in het Hilton, door naar de tassenafgifte en daarna konden we aansluiten in de mensenmassa die richting startvakken schuifelde. Aron schuifelde door naar startvak 2, terwijl Pieter en ik afsloegen startvak 3 in - we wilden zover mogelijk voorin het startvak komen te staan omdat hier de pacers met eindtijd 3:50 zouden starten, we hadden beide als tactiek om deze gewoon te gaan volgen. Terwijl we het startvak inschuifelden schalde voor de laatste keer (na 30 jaar!) 'You'll Never Walk Alone' door Lee Towers door de stad, gevolgd door een minuut stilte voor de 2 maanden geleden overleden Kelvin Kiptum. wat was het bijzonder geweest om samen met hem deze marathon te lopen, op een heel ander tempo weliswaar, want de kans was absoluut aanwezig dat hij als eerste loper ooit een officiële marathon onder de 2 uur had gelopen, en dat dan samen met ons in Rotterdam... we zullen het nooit weten. Nog even een keer in de rij voor de dixi's in de startvakken, want ja, nog een zenuwenplasje en daarna snel door naar de voorkant van het startvak, waar we met wat geluk precies naast de pacers konden aansluiten. En daar klonk voor de derde keer de scheepshoorn, het teken dat wij - de lopers van wave 3 - mochten starten. Pieter en ik wensten elkaar succes en zetten onze looppas in.
We beginnen te rennen en terwijl we de startboog door rennen druk ik mijn horloge op 'start', yes, we zijn vertrokken! Ik positioneer me gewoon precies naast de pacer van 3:50, het is een grote man met een flinke baard waar hij zelfs een staartje in heeft gemaakt. Top, jij bent mijn bent mijn beste vriend vandaag, zo lang ik gewoon niet van zijn zijde wijk, loopt mijn marathon volgens plan. We rennen de Erasmusbrug op, het publiek staat echt rijendik, de muziek klinkt door de speakers, de adrenaline giert door mijn lijf, wat heerlijk! Ik besluit even echt van dit moment, de stad en het publiek te genieten. Ik geniet bewust van de eerste minuten zonder de pacer uit het oog te verliezen, wanneer mijn horloge zoemt: kilometer 1 - in 5:13, denk ik heh... probeer ik eens pacers te volgen om niet te hard te vertrekken, lopen we nog te snel. Dat was namelijk mijn valkuil de afgelopen keren en om op 3:50 te eindigen moet je zo'n 5:25 per kilometer lopen, maar in de eerste kilometer gingen we best een stuk omlaag het tweede stuk van de Erasmusbrug, dus hopelijk verklaart dit het en gaan we nu iets rustiger. Dat doen we gelukkig, want kilometer 2 zoemt mijn horloge heel netjes 5:24, perfect! Tegelijkertijd denk ik: pfff, ik ben al best moe. Ik lach mezelf uit om deze gedachte, doe even normaal Nan, je hebt 2 kilometer gelopen en getraind voor een marathon, niet zo achterlijk denken nou. Lekker gaan lopen, hup met die pacers mee en probeer even in de flow te komen.
De afgelopen marathons kwam ik altijd wel gedeeltes in een flow waarbij je lekker in gedachten zit en de kilometers voorbij vliegen. Daar hoop ik nu weer in te komen, maar het lukt nog niet echt. De gedachten malen wel door mijn kop, maar ik voel me ook een soort van overprikkeld en maak echt alles heel bewust mee. Na 5km zoemt mijn horloge weer - 5:26. Perfect! Ik weet dat mijn volgers via de app nu ook de eerste echte update krijgen en dan zien dat ik op schema lig, hopelijk zie ik ze straks ergens. Mijn ouders, zusje en Saar zijn later gekomen en hadden nog niet echt een plan, dus geen idee waar ik ze ergens langs het parcours zou kunnen verwachten. Naja, we zien het wel, focus nu maar op de weg en vooral; de eerste drankpost, want die komt eraan! En drinken moet ik, want dat voorspelde bewolkte weer lijkt toch niet te kloppen, de zon schijnt vanaf minuut één en je voelt het gewoon branden, ook is mijn voorhoofd echt nat van het zweet.. en we zijn pas net begonnen. Blijkbaar ben ik niet de enige die dat al had opgemerkt, ook de pacers roepen: eerste drankpost, allemaal drinken want het is te warm!
Bij kilometer 6 neem ik mijn eerste gelletje, ik ben content met het tempo, maar kom nog steeds niet in een lekkere flow. Het is druk op het parcours en het vergt concentratievermogen om netjes het tempo vast te houden, naast mijn beste vriend te pacer te blijven en tegelijkertijd andere lopers in te halen zonder op hakken te trappen of te struikelen. Kilometer 6, 7 en 8 lopen we ineens weer een stuk harder in 5:15-5:17-5:15 en ik begin dat wel te voelen, maar wil ook de pacer niet loslaten, hopelijk merkt hij het zelf ook en gaat het tempo zo weer iets zakken. En dat doet hij, kilometer 9 gelukkig weer in 5:26. Ik probeer de race altijd op te delen in stukken, nu op naar kilometerpunt 10 waar de volgers weer een app update gaan krijgen. Ik passeer het 10km punt na 53:39. Yes, perfect! denk ik, maar tegelijkertijd ook hoe ga ik dit ooit nog 32km volhouden?! Het is echt warm, ik voel mijn lichaamstemperatuur nu al oplopen, dit gaat echt een hele zware worden.
Weer roep ik mezelf tot de orde, stop nou eens met al dat denken en malen, probeer gewoon weer in je flow te komen. Je loopt voor opa, denk weer aan dat prachtige liedje van zijn uitvaart, probeer je hoofd even rustig te krijgen en gewoon lekker te lopen. Maar door de mensenmassa lukt het me niet om mijn gedachten te verzetten. Het is nu al een mentaal gevecht met mezelf, ik bikkel door en bij 12km is het tijd voor een tweede gelletje. Vieze plakzooi, nog 3km tot de volgende drankpost om dit weg te spoelen. Ik loop door, naast mijn beste vriend de pacer, hij heeft inmiddels ook door dat ik niet van zijn zijde wijk en vindt het wel gezellig. We geven elkaar telkens de ruimte met inhalen en zoeken elkaar dan weer op om naast elkaar verder te lopen. Hij praat soms tegen me, gelukkig niet al te veel, want ik had me voorgenomen niet te praten... gewoon omdat ik weet dat ik echt al mijn energie nodig ga hebben vandaag en dat praktisch elk gesproken woord een klein beetje verspilde energie is en je ademhaling onnodig hoger maakt.
Op naar Slinge, daar is het altijd gigantisch druk, want een stukje met U turn zodat het publiek je 2x voorbij kan zien komen en je zelf ook de andere lopers ziet aan de andere kant van de weg. Ik vind het een leuk stukje en kijk vooral uit naar de drankpost, want alweer dorst. Terwijl ik me al aan de rechterkant van het wegdek positioneer om een bekertje aan te pakken is het ook proberen niet te struikelen over de andere lopers die in plaats van rennen even wat stappen lopen om een bekertje achterover te gooien. Ik grijp een bekertje, giet het al rennend achterover en terwijl ik het weggooi hoor ik mijn naam.. Daar staan mijn vader, moeder, Ele en Saar! Wat ben ik blij om ze te zien! Even een stoot adrenaline en positieve energie na al die hersenspinsels van mezelf. Saar zag mij gelukkig ook én de U turn gaat nu komen, dus als ik goed oplet dan zie ik ze zo nog een keer! En ja hoor, twee minuten later zwaaien we weer naar elkaar. Ondertussen hebben de pacer en ik elkaar ook weer gevonden, tussen alle herrie van het publiek horen we iets enorm rammelen en we halen de blikjesman (Paul Waye) in, diep respect voor deze man die in een harnas van zwerfvuil blikjes de hele marathon loopt en dan ook nog met deze gevoelstemperatuur. Terwijl we hem inhalen applaudisseer ik kort voor hem, hij schenkt een trotse en dankbare blik en langzaam verdwijnt het rammelende geluid weer in de menigte achter ons.
We passeren het 15km punt in 1:20:51 - perfect op schema. Daarna volgen weer wat moeizame kilometers, het is zo warm. Op sommige stukken staat er wind, dat is best lekker en verkoelend, maar op de één of andere manier lijkt de wind continue tegen te zijn.. Dus het lopen voelt dan toch nog zwaar, ook mijn rechterlies steekt wat. Ik probeer alles te negeren, niet zoveel te denken en blijf aan netjes bij de pacer lopen. Terwijl we in de buurt van Ahoy lopen hoor in ineens mijn naam en staan Thomas en Veerle in het publiek! Bij kilometer 18 neem ik weer een gel. Ergens bij een kilometer of 19 staan mijn ouders, zusje en Saar weer. Mijn vader rent even naast me, zet zijn camera aan en neemt een soort interview af. Daarop kom ik achteraf teruggekeken nog aardig fris over en doe net alsof het goed gaat, terwijl ik het al zwaarder vind dan ooit op dit punt. Misschien koester ik ergens de stiekeme hoop dat er toch nog een moment komt waarop het wat meer vanzelf gaat. We passeren kilometer 21 en vlak daarna het 21,1km - halve marathon punt in 1:53:48 en terwijl mijn pacervriend grapt dat het nu gaat beginnen en de laatste 9km pas zwaar gaan worden en ik dit lachend beaam, begint mijn hoofd alweer te rekenen.. Als ik dit tempo kan volhouden (stemmetje in achterhoofd: dat lukt je never nooit) - dan heb ik 1 minuut en 12 seconden x 2 = 2 minuten en 24 seconden speling om onder de 3:50 te finishen.
Ik besluit het nog even te proberen, maar krijg het met de minuut zwaarder en blijf maar denken dat ik mezelf helemaal kapot ga lopen als ik koste wat kost dit tempo ga blijven volhouden. Na 23km hoor ik weer mijn naam en staan Sandra en Sam tussen het publiek, ik zwaai. Maar voel me steeds beroerder, beetje misselijk en ietwat licht in mijn hoofd. Terwijl ik net mijn pacer weer heb gevonden na de laatste sponspost vind ik het ergens jammer om hem en mijn streeftijd te laten gaan, maar besluit dat het echt beter is om mijn tempo wat te laten zakken. Ik spreek met mezelf af om verder te lopen rond de 5:40 per kilometer, dan loop ik nog steeds op schema voor een nette tijd, is het hopelijk iets behapbaarder en ik doe schietgebedjes dat dit voorkomt dat de man met de hamer me straks komt halen.
Maar ook in de volgende kilometer op rustiger tempo blijft het duizelen in mijn hoofd, vlak voor de verzorgingspost graai ik in mijn zak op zoek naar wat zwart-witjes.. ik heb ze tot nu toe elke marathon bij me, maar nog nooit gebruikt, nu komen ze misschien van pas. Heh, er zitten er maar 3 in.. ik eet er 2 op, bij de volgende verzorgingspost drink ik extra en daarna op naar de tweede keer Erasmusbrug. Het stuk omhoog lijkt oneindig, ondanks het rijendikke publiek dat je omhoog juicht gaat het moeizaam en het voelt als een verlichting als we eindelijk weer naar beneden gaan. Na de brug een sponsje voor de verkoeling en door, vlak na kilometer 28 volgt het vreselijke tunneltje bij Blaak, een viaduct eerst naar beneden en daarna in het donker weer omhoog, hels vind ik het. Maar ik kan me herinneren dat ik hier vorig jaar wandelend doorheen ging en al flink stuk zat.. ondanks dat het nu ook niet van harte gaat, blijf ik rennen, ook het stuk omhoog en dat geeft toch nog enigszins moed. Ook de zwart-witjes lijken te werken, ik ben niet meer zo draaierig en probeer lekker mijn rustigere tempo vast te houden, op naar de 30km.
Het 30km punt passeer ik in 2:43:42 - mijn supporters gaan nu vast in de app zien dat ik niet meer op schema loop.. nouja, het is prima zo. Mijn hoofd calculeert ondertussen dat dit nog steeds een prima doorkomsttijd is en ik nu nog 1 uur, 16 minuten en 18 seconden heb voor de laatste 12,195 kilometer om nog onder de 4 uur te finishen, liever nog minstens 2 minuten sneller zodat ik nog een PR loop. Pfff nog 12,195 kilometer, wat doe ik hier eigenlijk - waarom doet een mens zichzelf dit aan - ik wil helemaal niet meer zover. Nan, kop dicht en lopen!
Maar ik kan eigenlijk niet meer.. daar komt de drankpost aan. Ik wandel even, pak een beker water - drink deze direct leeg en pak er nog eentje aan, die drink ik half leeg en wandel verder naar het tweede gedeelte van de drankpost om een AA drink te pakken, drink die in één keer leeg en daarna de rest van mijn water. Het wandelen is zo lekker, ik wil gewoon niet meer rennen. Kom op nou, doe even normaal, ga weer lopen! En ik begin weer langzaam te draven. Een klein stukje verder hoor ik ineens mijn naam en staan neef Frans en zijn vriendin Pauline langs de kant, want leuk dat ze er zijn! Al helpt zelfs zo'n positieve aanmoediging niet aan het vermoeide gevoel in mijn benen. Een stukje verder wandel ik weer even, een medeloper haalt me in en zegt 'kom op hè' - die kleine inzinkingen zijn echt puur mentaal - want zodra iemand zoiets zegt begin ik weer braaf te sjokken.
We gaan het Kralingse bos in, hier is het rustiger langs de kant, maar ik weet dat Jeroen ergens moet staan, dus heb een stok achter de deur om te blijven rennen en het publiek te scannen. Terwijl er toch alweer een kilometer of 2 verder zijn getikt spot ik hem en zwaai, ik weet dat het nu niet ver meer is naar het 34 kilometer punt waar de grote schermen hangen waar supportersvideo's op worden afgespeeld. Terwijl ik eigenlijk echt niet meer wil, draaf ik rustig door. Daar komen de schermen, het zijn er 4 met telkens zo'n 100 meter ertussen. Voor elk scherm ligt zo'n scanmat zodat ze precies weten welke lopers eraan komen en dan op tijd een persoonlijke video kunnen instarten. Vorig jaar had ik helemaal niets verwacht en kwamen ineens mijn schoonouders in beeld met een succeswens, wat gaf dat een opkikker. Bij scherm 1 een leuke moeder met kinderen, ik ken ze niet en ren door. Op het volgende scherm verschijnt een gezellig team collega's, maar niet de mijne. Op scherm 3 is net een filmpje dat afloopt en start even niets nieuws. Ergens voel ik een teleurstelling van binnen, ook al weet ik dat er vast heel veel mensen zijn die geen filmpje hebben, maar wat had ik zo een duwtje in mijn rug even goed kunnen gebruiken hier... ik sjok door, en dan, als je het al niet meer verwacht verschijnen daar Aron, Saar en Fedde en ze roepen 'hup Mama, hup Mama!' mijn hart loopt over van liefde, ik stop met rennen en wandel om naar ze te kijken. Het duurt maar 6 seconden en dan is het filmpje weg, de tranen stromen over mijn wangen, wat zou ik graag nog een keer op 'play' drukken. Maar dat kan helaas niet, want ik zit midden in een marathon, mijn marathon, voor opa. Heh Nan, kappen met janken en ga nou eens heel gauw weer lopen! En dat doe ik dan maar, ik draaf verder.
Op naar het 35 kilometer punt, dat passeer ik in 3:13:55. Ik baal van mezelf want ik merk dat ik veel tijd aan het verliezen ben, vloek een beetje, en begin weer te rekenen. Als ik 6 minuten rond per kilometer loop, dan zou ik de laatste 7,195 kilometer nog zeker redden in 45 minuten, dus dat moet ik nu gewoon doen. Kom op Nan, dat is je doel! Wat een mentaal gevecht dit, maar ik loop weer, op het beoogde tempo en probeer nu echt mijn verstand op nul te zetten. Een stukje verder komt de drankpost weer in zicht, ik besluit mijn laatste gelletje nu te nemen (iets eerder dan op de geplande 6 km), ook neem ik mijn laatste zwart-witje, wandel weer langs de drankpost om weer heel langzaam 1 water, 1 AA drink en nog een water te drinken. Ik gun mezelf ergens bewust dit laatste wandelmoment omdat het daarna echt niet meer mag! Zo gezegd, zo gedaan en na de drankpost ga ik weer rennen. Een stukje verder zoemt mijn horloge: kilometer 36 - in 6:43. *%$#^&@%#%* NAN! Hoe krijg je het voor elkaar om zo traag te zijn?! Rennen nu, rennen!
Ik blijf rennen, hoe zwaar het ook is, rennen moet ik. Ondertussen zijn we de bewoonde wereld weer in en staat er weer overal publiek. Kilometer 37 zoemt in 5:46 - dat is oké. Nog maar 5, nog 5 kilometer Nan, dat kun je, dat is gewoon een klein rondje Welberg zoals je graag je korte loopje loopt. Ik wil wandelen, maar ik blijf rennen. Hoor mijn naam vanuit het publiek, de moeder van Pieter staat er, er kan nog een klein glimlachje vanaf en daarna praat ik weer verder tegen mezelf: rennen, blijven rennen. De meters kruipen voorbij, wat duurt het lang voor er een volgend bordje in zicht is. Mijn horloge zoemt - 5:48 kilometer 38. Prima, maar waar blijft dat officiële 38km bordje? Ik zie het nog niet eens.. en het duurt nog wel een minuut totdat ik eindelijk het parcoursbordje passeer. Ik hak de afstand in stukjes - nog 2km tot de laatste drankpost en dan nog 2km tot de finish. Je kunt dit Nan, blijf rennen! En ik blijf een soort rennende beweging maken met mijn benen, al voelt alles op dat moment in slowmotion, de meters voelen als kilometers en de kilometers lijken oneindig. Kilometer 39 in 5:56, top top top - blijf dit volhouden. En weer duurt het een eeuwigheid tot het parcoursbordje van 39km volgt, en dat zijn toch de echte. Vanaf daar nog 3,195 kilometer. Na een minuut innerlijk gevecht met mezelf doemt dat bordje dan eindelijk op. Kom op Nan, nu naar de 40 - dan ben je er echt bijna!
Ik blijf rennen en alweer lang nadat mijn horloge gezoemd heeft passeer ik het officiële 40km punt, mijn horloge geeft daar een tijd aan van: 3:44:12. En dan besef ik, het gaat me lukken, het gaat me ook deze keer gewoon weer lukken! Mijn benen kunnen niet meer, maar ze draven netjes door. Gewoon blijven lopen. Ik kijk ook niet meer naar mijn horloge vanaf nu, ik heb maar één taak - verstand op nul en lopen tot die finishlijn. Ergens rondom kilometer 41 hoor ik ineens mijn naam, daar staan mijn moeder, Ele en Saar. Ik zwaai, kan nog net lachen om me vervolgens verder de verbijten en te blijven rennen. Maar daar ineens rent mijn vader weer naast me, weer met zijn camera en hij begint me weer te interviewen.. dit kan ik echt niet aan, ik wuif hem weg en roep iets in de trend van 'ga weg, kan niet praten'! Wat een mafkees, denkt ie dat ik nog even gezellig ga lopen kletsen terwijl ik het hier loop te besterven ;) Kilometer 41 ben ik ergens gepasseerd, dus nog maar 1195 meter vanaf daar.. hoe verder ik ren hoe meer vleugels ik nog krijg, zowaar op een heel aardig tempo nog. Waar blijft die bocht de Coolsingel op? Ik zie 'm aankomen en het 'bordje 500 meter' - nog 500 meter, you've got this!!! Maaaaaar jeetje, als we dan eindelijk die bocht door zijn de Coolsingel op, dan lijkt die finishboog echt nog mijlenverweg!! Hoe de *** kan dit 500 meter zijn?! Niet meer naar voren kijken en gewoon blijven rennen.. het publiek langs de Coolsingel is echt geweldig, toeters, megafoons, het keiharde geklap en gedreun van slaan op de borden, ik kijk niet ver vooruit, maar haal wel steeds meer lopers in, dat is lekker. En als ik opkijk is die finishboog toch een stuk dichterbij, ik pers er nog een kleine versnelling uit, steek mijn armen in de lucht, kus mijn vergeet-mij-niet-armandje - voor opa - daarvoor liep ik hier en ik heb het weer gedaan, de finish over!!!
Zodra de matten hebben gepiept druk ik mijn horloge uit, 3:56:nogiets! Yes! Yes! Yes! Toch nog een PR!
Ik kom tot stilstand, adem een paar keer diep in en uit. Wil in eerste instantie direct doorlopen, maar bedenk nog net op tijd: ik zou hier geïnterviewd worden door TV Rijnmond. Ik kijk om me heen en zie wel mensen met een camera, dus loop die kant maar op en loop eigenlijk recht tegen burgemeester Aboutaleb aan.. 'Hey, meneer! Wat leuk dat ik u hier tref!' hoor ik mezelf zeggen en moet er eigenlijk ook direct om lachen, hij reageert vrolijk en vraagt hoe het is en waar ik vandaan kom, heet me welkom in Rotterdam en ik mag nog met hem op de foto. Wat een heerlijk spontaan moment zo binnen een minuut na een marathon finish, ik voel me ook direct eigenlijk wel weer energiek - dit is even heel anders finishen dan een halfjaar geleden in Amsterdam waar ik direct in een rolstoel de EHBO tent werd ingerold.
Na de ontmoeting sta ik te wachten op het interview met TV Rijnmond, de presentator is nog even een ander gesprek aan het voeren en daarna mag ik. Er was laatst een oproepje, ze zochten mensen die de marathon lopen met een bijzonder verhaal erbij, zodoende zou ik direct na de finish geïnterviewd worden over opa en mijn actie. We hebben elkaar al de hand gegeven, voorgesteld en na een paar minuten wachten krijg ik de mededeling dat het interview helaas toch niet doorgaat - het spijt ze echt - maar er komt even iets tussendoor. Als ik de uitzending later op de avond terugkijk en mezelf nog wel in beeld spot achter de burgemeester, blijkt dat ze net na mijn finish zijn overgeschakeld naar de verslaggever op de motor, op de 2e keer Erasmusbrug (dus rond het 26km punt) waar op dat moment werd bepaald wie de officiële laatste loper ging worden.
Jammer, maar ik heb ook wel zin om gewoon snel naar de rest te gaan. Dus ik loop door en krijg een medaille omgehangen, yes wat voelt dat weer goed. Daarna door langs de drankposten, ik drink twee bekers water, een flesje AA dat ik aangereikt kreeg en daarna nog twee bekers lauwe thee met suiker allemaal achter elkaar leeg. Zo het vochttekort is weer aangevuld en nu door de mensenmassa naar de uitgang. Ondertussen check ik de app, ik zie dat Aron in 3:50 gefinisht is - dus die zal al wel onze afgesproken ontmoetingsplek, bij de tassenafgifte, zijn. Ondertussen app ik mijn moeder ook dat ze het beste daarheen kunnen komen, want het is mega druk. Ondertussen lees ik allerlei lieve felicitaties via de app van mensen die me gevolgd hebben, mijn vingers zijn een beetje gezwollen van de hitte, verkrampt van de inspanning en zout van het zweet, dus typen gaat verrekte moeilijk. Naja, dat komt later wel.
Eenmaal bij ons afgesproken punt komen eerst een kus voor Aron, wat zijn we weer trots op elkaar. Thomas en Veerle staan er ook al, dan besluit ik maar direct mijn medaille te laten graveren voordat de rij nog langer wordt. Er is net iemand onwel geworden in de rij, dus het graveren is gepauzeerd. Na een paar minuutjes gaan ze weer verder en lijkt de persoon gelukkig in orde. Dan ben ik snel aan de beurt, geef de medaille af en krijg hem slechts twee minuten later aan de achterkant van het standje weer aangereikt. Officiële tijd: 3:56:34 staat erin gegraveerd, niet helemaal waar ik op gehoopt had, maar onder deze omstandigheden een tijd om trots op te zijn. Als ik terugkom bij de rest komen ook mijn ouders, Ele en Saar aangelopen. Ze toveren grote medailles en een prachtige cheque tevoorschijn met het het bedrag van (op dat moment): €3055,- voor opa. Voor Alzheimer Nederland. Voor een toekomst zonder dementie.
Wat geweldig, van zo'n bedrag had ik nooit kunnen dromen toen ik deze actie startte afgelopen zomer. Net zo min als dat ik had kunnen vermoeden dat we zo snel al afscheid hebben moeten nemen van opa. Wat is het bewogen geweest, zoveel emoties, zoveel steun en voor mijzelf heel waardevol: Dankzij deze actie heb ik me de afgelopen maanden dichterbij opa en oma gevoeld dan ooit, al waren ze zo ver weg, ze zijn zoveel bij me geweest in gedachten en wat was dat fijn. Wat heb ik er veel steun aan gehad en me verbonden met ze gevoeld. En wat hoop ik van harte dat deze actie een heel klein steentje bijdraagt aan een toekomst zonder dementie, want wat is het een nare ziekte.
In de middag hebben we samen geproost, op dat we uiteindelijk allemaal gefinisht zijn, dat we deze magische afstand weer hebben overwonnen!
Ik wil iedereen die me op welke manier dan ook gevolgd heeft, gedoneerd heeft, gesteund heeft echt ontzettend bedanken, wat was het fijn en bijzonder! Helaas ook zoveel mensen die de situatie herkennen. Het schrijven van deze blogs over mijn actie, het hardlopen en opa was echt een fijne uitlaatklep en bedankt ook voor alle lieve reacties daarop! Of ik nu ook klaar ben met marathons lopen? Nee hoor, ik wist van horen zeggen al dat dat verslavend is... en ik kan je vertellen: dat klopt! Dus ik loop lekker verder en mag in september starten in Berlijn en ik denk stiekem ook wel dat ik volgend jaar weer bij #demooiste in Rotterdam aan de start sta.
Lieve opa, deze was voor jou! Wat mis ik je, hoop ik dat je ergens op een fijne mooie plek bent, vanwaar je tussen al het groen een beetje mee kunt kijken dat het hier beneden best goed gaat. Zul je al mijn volgende 42,195 kilometers ook een beetje bij me blijven? Dan letten wij hier ondertussen een beetje op oma, ze doet het zo geweldig, die lieve sterke vrouw van je.
