Genève, ik heb het gehaald!

Vandaag fietste ik van de ene ansichtkaart naar de andere, wat zijn de bergen magisch mooi. Stiekem zocht ik al een perfect plekje uit om te gaan wonen.

Geneve kwam in zicht en aan de ene kant wilde ik harder gaan fietsen om het te halen, maar aan de andere kant wilde ik er nog niet zijn. Dan zou mijn fietsavontuur over zijn. Met dit dubbele gevoel fietste ik Geneve in. Een beetje verdrietig, maar vooral heel trots.

Ik ben trots op het bedrag dat ik tot nu toe heb opgehaald en de media aandacht die ik heb gekregen. Trots op mijn opa en oma dat ze hun verhaal willen delen (morgen komt er nog een groot interview in de Leeuwarder Courant). Trots op Guilia (mijn fiets) en op mijn benen, die mij zonder problemen van Buitenpost naar Genève hebben gebracht. 

Ik heb deze tocht alleen gefietst, maar ik heb mij niet alleen gevoeld. Opa, oma, pake en beppe gingen natuurlijk in gedachten met mij mee. Daarnaast heb ik hele lieve mensen ontmoet en mooi gesprekken gevoerd. Niet alleen over fietsen, maar ook over dementie. Iedereen kende wel een broer, moeder of opa met dementie. Elk verhaal was uniek en maakte indruk op mij. Ook jullie lieve en aanmoedigende berichtjes hebben mij geholpen. 

Morgen een rustdagje en dan begint het congres. Ik zal jullie morgen wat meer vertellen over het onderwerp van de presentatie die ik daar mag geven. En zou ik na het congres maar weer op de fiets naar huis?